I Made it to Australia!

Daar sta je dan, op Schiphol met de mensen om wie je het meeste geeft. Papa, Mama, Hilde, Maud en Bart zijn met me mee gekomen om me uit te zwaaien op Schiphol. Ookal had ik gezegd dat ik niet zou gaan huilen, als het moment daar is op afscheid te nemen komen dan toch echt de tranen. Eenmaal aan boord van mijn eerste vlucht, Amsterdam - Dubai, ben ik alweer in opper beste stemming. Ik heb een prima plek, bij de nooduitgang. Ik heb heerlijk een filmpje gekeken en met lego gespeeld met het kleine mannetje van 1 naast me. De eerste 6 uur waren voorbij voordat ik het door had. Op Dubai aangekomen even zoeken hoe het hier werkt. Erg leuk die borden in het Arabisch, maar daar snap ik natuurlijk helemaal niets van. Gelukkig staan verder op borden in het Engels. Lift naar boven, dan met een trein van gate naar gate, en weer met een lift. Uiteindelijk heb ik de goede gate vrij snel gevonden. Nog 1,5 uur voordat ik mag boarden, dus eigenlijk wil ik nog wel even roken. Nergens staan natuurlijk rookruimtes aangegeven, dus ik besluit een meneer met een mooie tulband op z'n hoofd aan te spreken. En jawel, er zijn 2 rookruimtes. Maar die zijn natuurlijk helemaal aan de uiteinden van de vertrek hal. Ik gok het er op en verbaas me onderweg over de verschillende mensen die ik tegen kom en de verschillende talen die ik hoor. En dan, na 15 minuten lopen is daar eindelijk de Smokers Lounge. Het valt me op dat ik de enige vrouw ben in het rookhok, maar hey ook ik ga lekker mijn sigaret roken. Ik besluit er in hoog tempo 2 te roken en dan maar weer terug te gaan naar de gate. Terug bij de gate kan ik na een klein kwartiertje wachten al boarden. Dit vliegtuig is wat kleiner, en natuurlijk zit ik in het midden met aan de ene kant een ouder Australisch stel, wie later wereldkampioen snurken blijkt te zijn, en aan de andere kant een vrouwtje met nep nagels van een kilometer lang en een bontkraag op dr shirt. Gelukkig kan ik op deze 14 uur durende vlucht zo'n 8 uur slapen. De overige uurtjes kijk ik een paar filmpjes en luister wat muziek. En wanneer er op mijn schermpje komt te staan dat ze de landing in gaan zetten beginnen de kriebels in mijn buik toch wel weer te komen. Na 28 uur geleden thuis vertrokken te zijn land het vliegtuig in Sydney, Australie. Ik zit bijna voor in het vliegtuig dus ik mag als een van de eerste het vliegtuig verlaten. Ik loop samen met alle andere mensen richting de Australische Douane, en jawel hoor, Kira wordt uitgebreid ondervraagt. Blijkbaar vinden ze het in Australie niet zo leuk dat ik van de zomer naar de Dominicaanse Republiek ben geweest. Ik moet allerlei vragen beantwoorden over waarom ik naar de Dominicaanse Republiek ben geweest, wat ik daar heb gedaan, hoelang ik er ben geweest, met wie (ja Maud je bent nu ook bekend bij de Australische Douane) etc. Daarna word ik nog even verhoord over m'n plannen in Australie. Na ongeveer 15 minuten krijg ik mijn paspoort terug en mag ik doorlopen naar het volgende onderdeel. Wanneer ik hier in de rij sta zie ik rechts van me een bord staan waarop staat dat ze in rij 7 aan het filmen zijn voor het bekende Border Security, helaas moet ik naar rij 8. Zonder ergens naar te kijken mag ik doorlopen. Dan maar opzoek naar mijn shuttle bus. In de hal kan ik niemand vinden dus ik besluit naar buiten te lopen en op de beschreven plek te wachten. Na een uur wachten, en nog geen busje te hebben gezien besluit ik toch maar is naar het hostel te bellen. Daar reageren ze wat vaag en vragen me om met 5 minuten weer terug te bellen. Dit doe ik en de meneer van het hostel verteld mij dat het busje er met 5/10 minuten is. Na 10 minuten geen busje, na 15 minuten geen busje, 20 minuten nog steeds geen busje. Inmiddels is het 11:30 pm en zit ik in m'n uppie op een stoepje voor het vliegveld, want blijkbaar sluit deze om 11 pm. Op het moment dat ik besluit het hostel nog maar is te bellen komt er een vrouwelijke buschauffeur naar me toe. Ze vraagt me wat ik hier doe en ik leg haar mijn situatie uit. Ze zucht een aantal keer diep, schud met haar hoofd en zegt me dat dit wel vaker gebeurd. Ze zegt me dat ik goed moet op mezelf moet passen en dat als er wat is, of ik lastig gevallen word ik haar of haar collega maar om hulp moet vragen. Ik bedank haar en bel nogmaals het hostel. Dezelfde meneer lijkt me alweer vergeten te zijn en ik leg opnieuw uit, ditmaal dat ik al bijna 2 uur zit te wachten. De meneer zegt dat ik maar een taxi moet nemen en dat ik met het bonnetje het geld terug krijg van het hostel. Ik hang wat verontwaardigd op en kijk om me heen opzoek naar een taxi. Niets te zien. Ik loop naar de buschauffeur en vraag haar waar ik een taxi kan vinden. Aangekomen op de plek waar het vol zou moeten staan met taxi's staan daar natuurlijk geen taxi's want het vliegveld is een uur geleden dicht gegaan. Ik kijk wat om me heen en dan komt er een man van Indiaase afkomst op me aflopen. Hij vraagt of ik een taxi nodig heb en ik besluit dan maar met hem mee te gaan. Het blijkt een erg aardige man te zijn, en hij laat me al van alles zien en legt me van alles uit over het tolwegen systeem van Sydney. En dan, na 3 uur onderweg geweest te zijn kom ik eindelijk aan bij het hostel. Ik krijg gelijk een nieuwe bijnaam, " the lost sheep". En tot dit moment word ik nog steeds zo genoemd door het personeel, echt top! Ik krijg gelijk mijn 60 dollar terug en een korte uitleg over het hostel. Ik krijg een pasje waarmee je de deur van de slaapkamer kunt openen, en snachts het hostel in kunt. Ook moet je dit pasje gebruiken in de lift, de lift scanned dan op welke verdieping je slaapt zodat je niet op een verdieping kunt komen zonder dat je daar wat te zoeken hebt. Ik slaap in kamer 106 op de eerste verdieping. Het is inmiddels 1 am zaterdagnacht. Als ik m'n kamer in loop zie ik niemand, ik kijk welk bed vrij is en met dat ik me om draai begint er iets tegen me te praten. Ik maak een klein sprongetje van schrik en zie een jongens achter een gigantische koffer op de grond zitten. De jongen blijkt Collin te heten, uit Taiwan te komen en heeft een groot tallent om onsamenhangende verhalen te vertellen. Ik krijg zijn hele dag besteding te horen, weet nu precies hoe Alladin de musical in elkaar zit en hoe het openbaar vervoer hier werkt. Ik krijg niet eens de kans om m'n backpack uit te pakken, m'n douch spullen te pakken en m'n slaapspullen te zoeken. Gelukkig komen er 2 Canadese meisjes binnen (Salena en Sarah) die ik ken uit de groeps app. Na een paar minuten met hun gekletst te hebben ga ik lekker douchen en duik hierna m'n bed in. En jawel, ik slaap in een stapelbed, boven in. Gelukkig heb ik een rekje zodat ik er niet uit kan vallen. De eerste nacht heb ik niet kunnen slapen. Jetlag, iemand die snurkt, de bedden die kraken en aan het eind van deze nacht spreek ik vloeiend Taiwanees omdat Collin ook in zijn slaap hele verhalen verteld. Om 5:30 am ben ik er klaar mee en besluit mijn gratis wifi kaartje te proberen die ik heb gekregen als verontschuldiging na het shuttlebusjes incident. En zo komt het dat ik om 5:30 am zit te skypen met Hilde en Suus. Toch wel erg fijn om gewoon in het Nederlands m'n verhaal even te kunnen doen. Tijdens het skypen komen er mensen terug van het uitgaan die de "chillroom" waar ik zit ook wel interessant vinden en er bij komen liggen. 1 van de jongens blijkt in slaap gevallen te zijn, en ligt er nog als ik wil gaan ophangen. Na het skypen besluit ik te gaan douchen en op zoek te gaan naar ontbijt. Honger!! En zo loop ik, om 7 am door Sydney in m'n uppie. Ik haal een broodje bij de Subway en besluit maar richting het water te lopen. Zo kom ik in Darling Habour, een klein havenplaatsje op 10 minuten lopen van m'n hostel. Hier zit ik aan het water en eet mijn ontbijtje. En dan komt pas echt het bessef dat ik aan de andere kant van de wereld zit. Ik geniet van het moment en wanneer ik mijn broodje op hem pak ik de stads plattegrond die ik in het hostel mee gepakt heb er bij. Ik zie dat ik via het water, langs allemaal kleine haventjes naar de Sydney Harbour Bridge en het Opera House kan lopen. Dit besluit ik te doen. Onderweg is er van alles te zien. Na een tijdje lopen kom ik een soort kunstwerk tegen. Het kunstwerk bestaat uit grote goud kleurige letters, waar de zon op weerkaatst, die het woord " Imagine" spellen. Weer heb ik een klein geluksmomentje. Sta je dan, in Sydney, om 7:30 am, in je uppie aan de andere kant van de wereld. Ik loop door en na een aantal keer de hoek om gegaan te zijn, de haven bestaat uit allemaal kleine inhammetjes, zie ik daar de Sydney Harbour Bridge. Ik loop iets verder door en zie dan ook het Opera House. Ik geniet optimaal, ben bijna alleen omdat het nog zo vroeg is. Ik maak een aantal foto's en besluit een tijdje in het zonnetje te gaan zitten mensen kijken. Ik kijk op m'n mobiel voor de tijd en zie dat ik al zo'n 3 uur aan het lopen ben geweest. Op mijn kaartje zie ik inderdaad dat ik een redelijke afstand van het hostel ben. Ik besluit terug te gaan met het openbaar vervoer. (komt de uitleg van Collin toch nog van pas!) In Sydney heb je de " Opalcard" . Werkt eigenlijk het zelfde als een OV-kaart in Nederland. Ik koop een kaart voor 10 dollar, en daar staat gelijk 10 dollar tegoed op. Ik loop richting de bussen opzoek naar de verschillende haltes. Blijkbaar gaan ze er in Sydney van uit dat je gewoon weet welke halte en welke buslijn je moet hebben want nergens in een bushokje is te vinden welke haltes er zijn. Dan maar terug naar waar ik de Opalcard heb gekocht. De aardige meneer achter de desk begint een beetje te lachen wanneer ik vraag om een timetable. Hij zegt dat ie me een route kaartje kan geven maar dat er meer dan 70 timetables zijn dus dat hem dat niet gaat worden. De bussen blijken om de 5 minuten te lopen dus een timetable is ook niet echt nodig. Na een tijdje het kaartje bestudeerd te hebben snap ik het systeem en stap ik in de bus die mij voor mijn hostel afzet. Terug op m'n kamer kak ik in en besluit een aantal uurtjes te gaan slapen. Ik heb afgesproken om om 5 pm met 2 meiden uit Engeland en Schotland (Ashleigh en Laura) te gaan eten, aangezien wij de enige 3 zijn die alleen zijn in de groep. De rest is allemaal met een vriend of vriendin gekomen. Ik zit netjes om 5 uur in de lobby, maar blijkbaar als je in Engeland zegt 5 uur, dan bedoelen ze eigenlijk 5:30. We lopen naar Darling Habour en zoeken een leuk eet tentje met uitzicht op de haven. Er is live muziek en een super chille sfeer. Iedereen is aardig en maakt even een praatje met elkaar. We bestellen alle 3 een steak met chips, en een cola. Na gezellig gegeten te hebben lopen we terug naar het hostel waar we met de rest van de groep hebben afgesproken om wat te drinken in de club onder het hostel. Ik kom in de hal mijn Canadese kamergenootjes tegen en loop met Ashleigh, Laura, Salena en Sarah naar beneden. Hier is ook de rest van de groep. En zo komt het dat ik om 2 am, lichtelijk aangeschoten van de wodka in bed lig. De avond bestond uit heel veel Engels gelul, poolen, een doorguard die random Lang zal ze leven in het Nederlands begint te zingen, een uitstapje naar de pizza tent om de hoek om toch nog even snel een pizza punt te eten en een nare oude Australische man die we met een aantal meiden de club uit hebben gewerkt omdat hij het nodig vond om een aantal van ons te vertellen hoe sexy we wel niet waren en wat ie allemaal met ons wilde doen. (ik bespaar jullie de details)
Vanacht heb ik wat beter geslapen, mede dankzij de wodka denk ik. Toch ben ik wel weer vroeg wakker, en besluit nog even te skypen met Paps en Mams. Hierna heb ik lekker gedoucht een vanmiddag begint de startersweek met een walking tour door Sydney, en als het goed is krijg ik vandaag mijn Australische bankpas en simkaart. En vanavond gaan we met de hele groep pizza eten, en waarschijnlijk wel weer naar de club beneden.
Als de rest van de dagen in Australie net zo zijn als de afgelopen dag vermaak ik me hier prima!

Dag lieve mensjes in Nederland! <3