Weekendjes weg en leven in het ziekenhuis.

Het is alweer even geleden dat ik wat geschreven heb, de laatste 3,5 maand zijn voorbij gevlogen. Na oud en nieuw en de zomervakantie was ik er wel weer aantoe dat de kids naar school gingen ipv heledagen thuis te zijjn. In mijn weekenden bracht ik veel tijd door met Eva, het meerendeel met wodka en in een engelse pub.En dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Eva gaat mij verlaten om haar ouders op te zoeken in Perth, en hierna naar Azieom haar vriendinnen weer te zien. Toch bizar om na 6 maanden bijna elke dag samen te zijn, en dan ook nog is het grootste gedeelte op 1 kamer, afscheid te moeten nemen.
Dit betekend dan ook dat ik nu koos vriendloos ben. Niet voorlang trouwens. Ik ben namelijk ingeburgerd in een Australische vrienden groep, zo'n 30 man, en bijna elk weekend word er wel een feestje gehouden.
Aankomend weekend is er een villa gehuurd net buiten Sydney, en wordt het weekend in het thema gezet van mijn afscheid. Ja mensen, ik ga het mooie Sydney helaas verlaten.
4 mei ga ik beginnen aan een nieuw avontuur. En wel op een boerderij 40 km buiten het dorpje Moulamein, 330 inwoners, en ik zit daar dan nog is 40 km buiten. Ik ga hier nannyen voor een 18 maanden oud jochie en zijn ouders op een schapen boerderij. Ik heb mijn eigen nanny huisje op het erf, ga leren op een cross motor en quad te rijden, schapen scheren, ervaren wat het is om in de outback van Australie te leven, en wie weet ga ik me over mijn angst voor paarden heen zetten en word ik een echte cowgirl.
Verder staat er een trip naar Bali gepland, ik ben namelijk uitgenodigd voor Shelly's 50e verjaardag die ze viert in Bali. En een tripje naar het mooie Azie sla ik natuurlijk niet af. Ook wel lekker om even een break te hebben van het afgelegen rural Australie.

Verder ben ik een weekendje weg geweest met Nadine, een andere nederlandse Au Pair, naar Forster. Heerlijk om even een weekend weg te zijn uit het drukke Sydney. We hebben veel in de auto gezeten, Seals rock bezocht, af en toe gestopt op mooie uitzich punten, mee gebleerd met oude muziek, een gratis huisdier bij ons huisje (Herman de kakkerlak) en we zijn naar Morisset Park geweest. Hier loop je tussen de tamme kangaroos' en deze kun je voeren en zelfs aaien.

Terug naar Sydney, Coogee. De afgelopen 3 weken zijn gigantisch zwaar geweest. Donderdag 16 maart krijgen we een telefoontje van de leraar van Callum, Callum heeft heel veel moeite met ademhalen, zijn lippen zijn blauw en hij reageert nauwelijks meer op contact. Er word een ambulance gebeld en wij worden verzocht zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Tim heeft een werk afspraak buiten Sydney, Shelly is net een uur terug van haar eigen operatie en is niet instaat om naar het ziekenhuis te gaan. Er wordt dus van mij verwacht dat ik ga. Ondanks dat ik erg geschrokken ben blijf ik kalm en pak ik een tas met wat spullen en papieren en rij ik naar het ziekenhuis. Bij de receptie vraag ik naar Callum en er word mij verteld dat hij binnen gekomen is. Als ik vraag waar ik hem kan vinden word ik tegen gehouden, ik ben geen familie dus mag hem niet zien. Nu word ik toch wel een beetje pissig, en probeer in mijn beste boze en toch wel een klein beetje paniekerige engels mijn best te doen om ze te overtuigen dat Callum mij nodig heeft. Uiteindelijk laten ze me naar binnen en wat ik aantref raakt me diep. Callum ligt in een veels te groot bed waardoor hij nog kleiner lijkt alsdat hij is. Zijn borstkast gaat op en neer als een gek, zijn shirt is opegeknipt en zijn borst is vol geplakt met stikkers. Hij heeft een zuurstof masker op, zijn armen gaan heen en weer door de lucht als afweer mechanisme en zijn ogen focussen niet op een bepaald punt. Niemand van de dokters kan mij precies vertellen wat er aan de hand is, en na 30 minuten wacten is er eindelijk een plek vrij op de ICU.
Na een aantal tests krijgen we eindelijk duidelijk wat er nou precies is gebeurd. Callum heeft overgegeven, maar vanwege zijn spierziekte zijn zijn spieren zo slap dat het in zijn mond is gebleven, Callum heeft naar lucht gehapt en zijn braaksel is hiermee in zijn longen terecht gekomen. Omdat zijn longen dit niet herkennen, zijn ze gestopt met werken waardoor hij benauwd is geworden. Na een gigantisch lange dag kom ik om 11 uur savonds thuis, Tim is aan het eind van de middag ook aangekomen in het ziekenhuis en samen hebben we alle doktoren aangehoord.
Om een lang verhaal kort te maken, de aankomende week lijkt alles beter te gaan, en na 1,5 week wordt er gepraat over naar huis komen. Omdat het zo goed gaat met hem besluiten Shelly en Tim de lang geplande zakenreis door te laten gaan.
Op de ochtend dat Shelly en Tim terugkomen gaat het echter compleet mis met Callum. Hij heeft opnieuw een benauwdheids aanval en de doktoren kunnen hem niet in leven houden met een zuurstof masker. Er wordt een slang via zijn mond naar zijn longen gebracht en deze houdt hem in leven. Opnieuw ben ik diegene die als eerste met de situatie moet handelen, alhoewel ik Shelly constant aan de telefoon heb en we beslissingen samen maken. Wanneer Shelly en Tim arriveren wordt er een spoed overleg gepland met alle betrokken doktoren om een plan te maken hoe nu verder. Kort samengevat : de slang die heb nu in leven houd moet er uit, als deze er te lang inblijft kan het van alles aantasten en blijvende schade aanrichten. De doktoren weten echter niet of Callum instaat is om zelf adem te halen wanneer de slang er uit gaat. Shelly en Tim hebben al 4 keer vaker in deze situatie gezeten, Omdat Callum zijn aandoening zo zeldzaam is kunnen de doktoren niet voorspellen hoe zijn toekomst er uit gaat zien. Wanneer Callum niet zelfstandig ademhaalt is er niets wat de doktoren kunnen doen om hem in leven te houden.
De dagen na dit gesprek zijn verschrikkelijk. Shelly praat heel veel met me, komt bij me voor advies, Jack sluit zich compleet af en wanneer hij me eindelijk toelaat wordt er heel veel gehuild en geschreeuwd. Het huis is constant gevuld met vrienden en familie en ik heb het idee dat ik heledagen voor iedereen aan eht rond rennen ben. Ik kook maaltijden voor gemiddeld 10 personen per avond, breng al mijn vrije tijd door in het ziekenhuis, doe ondertussen ook nog het huishouden, zorg dat Jack overal komt waar hij moert zijn, maar ook emotioneel wordt er veel op mij geleund. Wanneer de social worker van het ziekenhuis naar Shelly toekomt om aan te geven dat zij er zijn om mee te praten wordt er letterlijk gezegt dat ze dit niet nodig heeft omdat ze mij hebben.
Ik heb dan ook het gevoel dat ik er bij loop als een zombie.

En dan is afgelopen dinsdag eindelijk het moment dat de slang er uit gaat. Ik ben thuis op het moment dat het gebeurt en ik wacht op een telefoontje van Shelly. Man wat duurt wachten lang. En dan is daar eindelijk het verlossende bericht. De slang is er uit, en hij ademt! Ik doe letterlijk een dansje van geluk. De dagen erna gaan als een sneltrein, Callum doet het super goed en gister is hij eindelijk na bijna 4 weken weer thuis gekomen.

Er is wel van alles veranderd in de zorg voor Callum. Hij mag geen vloeistoffen meer drinken, veel beperkingen wat betreft eten, van allerlei medicatie en continue opletten met hoesten/slikken. Ook hebben we een machine thuis die hem ondersteunt met hoesten. Vandaag was de eerste dag dat ik weer volledig voor hem gezorgt heb en ben een groot gedeelte van mijn tijd kwijt aan medicatie afmeten en klaar maken, werken met de couch assist, in de gaten houden dat hij zich niet verslikt. Callum vindt de extra aandacht echter prachtig, en heeft inmiddils uitgevonden dat ik extra oplet wanneer hij hoest, en dus vindt meneer het grappig om continue te doen alsof hij moet hoesten.

In de laaste 4 weken ben ik gaan beseffen hoeveel ik gehecht ben geraakt aand dit gezin, hoeveel ik om de kinderen geef, hoezeer de ouders mij waarderen, hoe belangrijk mijn mening is voor de ouders, en vooral hoeveel liefde ik krijg van dit gezin. Ik vind het dan ook verschrikkelijk om dit gezin te moeten verlaten, maar heb ook heel veel zin aan mijn nieuwe avontuur.

Het was een gigantische heftige periode, maar ik heb ontzettend veel geleerd en ben dankbaar voor iedereen die me gesteund heeft en er voor me is geweest.